مقدمه:

بحث در زمینه بهداشت روانی و بیماریهای روانی سابقه بسیار طولانی دارد و شیوه هایی را که انسان برای روبرو شدن با مسائل و پدیده های درونی خود به کار گرفته است از روزهای آغاز تمدن می توان یافت.
در قرن گذشته نیز، هراز چند گاهی شیوه ای یا نظریه در رواندمانی پیدا شده ،مطالب زیادی در این زمینه انتشار یافته و همایش هایی در سطح بین المللی بر پا گشته  .
همچنین رشته های متعددی نیز در دانشگاه ها بدان اختصاص یافته است و فعالیت های آموزشی و پژوهشی گسترش یافته است.خوشبختانه این تلاش ها موجب شده است که سطح دانش و بصیرت افراد در جوامع مختلف به مرحله ای رسیده است که  تعصبات بی مورد نسبت به درمان نا پذیر بودن بیماریهای روانی از بین رفته و این باوردر آنان به وجود آید که بیشتربیماریهای روانی قابل درمان و پیشگیری هستندو در نگرش و رفتار مسئولین و متخصصین مربوطه به بیماران روانی تغییرات عمیقی به وجود آمده است.
امروزه با وجود پیشرفتهای علمی چشمگیری که در زمینه های روانپزشکی و روان درمانی به وجود آمده است .

 ملاحظه می گردد که بعضی از صاحب نظران برجسته به اهمیت و ضرورت دین   در بهداشت روانی و روان درمانی تاکید فراوان داشته است و عقیده دارند که اعتقادات مذهبی و توکل به خدا موجب تسکین و بهبود سریعتر آلام و مشکلات روانی می شود.

نقش دین در بهداشت روان:

حل مشکلات و ناهنجاری های روانی بشر و تامین آرامش وی از دغدغه های مذاهب توحیدی، به ویژه اسلام  شمرده می شود .و روان شناسان به این نقش توجه زیادی کرده اند به عنوان نمونه:

یونگ می گوید:
در میان بیمارانی که در نیمه دوم حیاتم با آنها مواجه شدم (یعنی بالای35 سال)،یکی  نبود که مشکلش در عدم نگرش دینی به حیات نباشد.با اطمینان می توان گفت همه آنان به دلیل از دست دادن آنچه ادیان زنده هر عصر به پیروان خود عرضه می دارند ، احساس بیماری می کردند  هیچ کدام قبل از بازیافتن بینش دینی ، شفای واقعی نیافتند.کسی که نگرش دینی به حیات دارد ،صاحب گوهری گرانبها است ؛ یعنی چیزی دارد که سرچشمه زیبایی و زندگی است و به جهان و بشریت شکوهی تازه می دهد .چنین کسی ایمان و آرامش دارد. حال بر چه اساسی می توان این زندگی را نامشروع خواند ، چنین تجربه ای را بی اعتبار دانست و چنین ایمانی را وهم و خیال دانست؟
برگسون نیز می گوید:
در رویارویی با خطرات زندگی جدید ،ما به تکیه گاه روحی نیازمندیم.

دیل کارنگی اظهار می دارد :
 امروزه جدید ترین علم یعنی روانپزشکی همان چیزهایی را تعلیم می دهد که پیامبران تعلیم می دادند به علت اینکه روانشناسان دریافته اند که دعا و نماز و داشتن یک ایمان قوی به دین ،نگرانی ،تشویش،هیجان و ترس را از بین می رود
برون ریزی عاطفی:

مقابله عاطفی ،کوشش در جهت تنظیم عواطف و جلوگیری از غلبه هیجانات و نهایتا کنترل برون ریزی عاطفی است.اسلام برای مقابله عاطفی با فشارهای روانی راه های بسیاری را ارائه می دهد که یکی از آنها تخلیه هیجانی است.
تخلیه هیجانی:
مقصود از تخلیه هیجانی آن است که انسان از راههای صحیح برون ریزی عاطفی نظیر توبه، دعا، نیایش و گریستن ،رفتن به زیارتگاه ها و اماکن مقدس عقده گشایی کند و موچب تقویت روحی و جبران ضعف ها و کسالت ها شود. از جمله راه های مهم برون ریزی عاطفیبه شرح زیر اند::
توبه،گریه و عقده گشایی ،عزاداری و روضه خوانی و ...
گریه و عقده گشایی:
آیین های عزاداری مانند پوشیدن لباس سیاه ،تشییع جنازه و مراسم تدفین افراد را در سازگاری و رهایی از مصیبت یاری می دهد.حضور آشنایان و نزدیکان و کمک آنها به داغدید گان موجب تقویت روحی آنها می شود و ارزش های خویشاوندی و دوستی را محکم تر می کند.
اسلام در کنار صبر ،رضا دادن به قضا و قدر و تسلیم بودن در مقابل مشیت الهی ،گریه یا برون ریزی عاطفی را مطرح می کند ؛زیرا چه بسا هنگام مصیبت شدید ،این موارد کارساز نباشد و سرکوب عواطف ،سبب فرسودگی جسم و روان گردد.
گریستن واکنشی است عادی و مفید ،البته اسلام به این واکنش جهت می دهد و سفارش می کند کههنگام مصیبت به یاد مصیبت های  امامان معصوم(ع)و فرزندانشان گریه کنید.این سفارش چند توجیه تاثیر روان شناختی دارد:
1.سبب برون ریزی عاطفی می گردد.
2.موجب می شود انسان مصائب خود را در مقایسه با مصیبت های پیشوایان دین کوچک شمارد.
3.سبب می شود فرد بین خود و بزرگان دین پیوند عاطفی شدیدی احساس کند.
البته در قرآن تنها گریه سوگ مطرح نمی شود و در کتاب خداوند به دو نوع دیگری از گریه نیز اشاره می شود:
1.گریه از ترس خداوند؛این گریه در حالت خشوع عارض می شود.
قرآن کریم می فرماید:(   )مومنان در مقابل آیات الهی حالت خشوع دارند و سجده می کنند ،با چشمان گریان سر بر خاک می نهند و پیوسته خوف و ترسشان فزونی می یابد.))
2.گریه بر خویشتن و گناهان خویش.               
<**ادامه مطلب...**>